نهج البلاغه :: دستـان خالـی

با خوندن نهج البلاغه چیزای عجیبی میبینی..البته من بار اول که کتابش رو برداشتم و بطور کامل یک خطبه اش رو خوندم..اما توی خطبه ها به مواردی اشاره شده که خود بیانش دراون زمان اعجاب اوره.

تحیر و شگفتی اول بت توضیح مراحل خلقت اسمان ها و زمین در آن زمانه برای خواننده بوجود میاد.

دوم در توضیح جمعی از فرشتگان:بعضی از آن ها پاهایشان در طبقات پایین زمین قرار داشته و گردن هایشان از آسمان فراتر رفته و ارکان وجودشان از اطراف جهان گذشته،عرش الهی بر دوش هایشان استوار است،برابر عرش خدا دیدگان به زیر افکنده و در زیر آن،بال ها را به خود پیچیده اند

مورد بعدی جالب این بود که در توصیف ویژگی های انسان مزاج شناسی مطرح شده بود..من الحر و البرد و البله و الجمود

و در آخر این مطلب:قسمتی از احکام دینی در قران واجب شمرده شدند که ناسخ ان در سنت پیامبر امده و بعضی از ان،در سنت پیامبر واجب شده که در کتاب خدا ترک ان مجاز بوده است،بعضی از واجبات وقت محدودی داشته که دراینده از بین رفته است

أُوصِیکُمْ بِخَمْسٍ لَوْ ضَرَبْتُمْ إِلَیْهَا آبَاطَ الْإِبِلِ لَکَانَتْ لِذَلِکَ أَهْلًا لَا یَرْجُوَنَّ أَحَدٌ مِنْکُمْ إِلَّا رَبَّهُ وَ لَا یَخَافَنَّ إِلَّا ذَنْبَهُ وَ لَا یَسْتَحِیَنَّ أَحَدٌ مِنْکُمْ إِذَا سُئِلَ عَمَّا لَا یَعْلَمُ أَنْ یَقُولَ لَا أَعْلَمُ وَ لَا یَسْتَحِیَنَّ أَحَدٌ إِذَا لَمْ یَعْلَمِ الشَّیْ ءَ أَنْ یَتَعَلَّمَهُ وَ عَلَیْکُمْ بِالصَّبْرِ فَإِنَّ الصَّبْرَ مِنَ الْإِیمَانِ کَالرَّأْسِ مِنَ الْجَسَدِ وَ لَا خَیْرَ فِی جَسَدٍ لَا رَأْسَ مَعَهُ وَ لَا فِی إِیمَانٍ لَا صَبْرَ مَعَهُ.

و درود خدا بر او، فرمود: شما را به پنج چیز سفارش مى کنم که اگر براى آنها شتران را پر شتاب برانید و رنج سفر را تحمّل کنید سزاوار است: (1) هیچ یک از شما جز به پرورگارش امیدوار نباشد (و دل نبندد). (2) هیچ کس جز از گناه خود نترسد. (3) هیچ کس از شما اگر چیزى را از او پرسیدند که نمى داند حیا نکند و (صریحاً) بگوید: نمى دانم. (4) و اگر کسى از شما چیزى را نمى دانست از فرا گرفتن آن خجالت نکشد. (5) بر شما باد که صبر و استقامت پیشه کنید، زیرا صبر و استقامت در برابر ایمان همچون سر است در برابر تن. تن بى سر فایده اى ندارد همچنین ایمان بدون صبر و استقامت.

#نهج_البلاغه
حکمت 82

شرح حکمت:

در روایتى آمده است هنگامى که برادران یوسف مى خواستند او را به چاه بیفکنند و بر اثر حسادت او را مى زدند ناگهان یوسف شروع به خندیدن کرد. برادران سخت در تعجب فرو رفتند که اینجا جاى خنده نیست گویى برادر ما مسئله به چاه افکندن را شوخى مى انگارد; ولى یوسف پرده از این راز برداشت و درس بزرگى به آنها و به همه ما آموخت. گفت: به خاطر دارم روزى به شما برادران نیرومند با آن بازوان قوى و قدرت فوق العاده نظر انداختم و با خود گفتم کسى که این همه یار و یاور نیرومند دارد چه غمى دارد. آن روز بر شما تکیه کردم و به بازوان نیرومندتان دل بستم ولى امروز خود را در چنگال شما گرفتار مى بینم و از شما به شما پناه مى برم ولى به من پناه نمى دهید. خدا از این طریق به من آموخت که من بر غیر او تکیه نکنم.

نهج البلاغه خطبه1

امید