گاهی توی زندگی یه اتفاقای خیلی سخت و بد برات میوفته...

گاهیم هست نگاه میکنی میبینی بعضی ها چقدر خوشحال اند ومیگی خدا حواست هست ما هم هستیم ها!!

لطف خدا و حکمت کاراش برای ما قابل درک نیست!

هر ادمی یه مدلیه!!فرضا توی بنده تا وقتی برات اتفاق بدی نیوفته یاد خدا نمی افتی خالص نمیشه دلت نمیفهمی داری چی سر خودت میاری...

یا اینکه یکی دیگه تا وقتی مریض نشه به خودش نمیاد...

یکی با پولدار بودن بنده خوبیه یکی با بی پولی!!یکی باید یه مریضی شدید بگیره تا بخودش بیاد تو بیراهه است یکی بایه خواب...خلاصه اینکه هرکسی یه جوره...

اما یه گروهم هستن پستی و گناهشون به اوج رسیده!!خدا دیگه نمیخوادشون میگه هرچی میخوان بهشون بدین دیگه نمیخوام صدام بزنن نمیخوام تو تنهایی ناله بزنن!!

تویی که الان تو سختی هستی با خدا حرف میزنی ناله میکنی؟!

یا اگه خدا دردت رو دوا کرد بازم همینجور یادش میکنی؟!

کم نبودن اونایی که تو زندگی تا به یه جایی رسیدن غرور گرفت وجودشونو همه خوبیاشونو تباه کردن ...زدن زیر همه چی..توکه ازخدا یه چی میخوای ناله میکنی!ظرفیت داشتن اون چیز و داری؟!

و یه جمله خیلی قشنگ...

خدا نکنه تا ادم نشدیم..دنیا بهمون رو بیاره!!