گاهی روز ها میگذرد ، هفته ها ،ماه ها... اما نه درد دین داریم و نه از غیبت امام زمان غمی بر دل!

کافیست برای ساعتی تلفن همراهمان را گم کنیم آنوقت آنقدر بی طاقت و آشفته میشویم که لحظه ای آرام نداریم.آنوقت کمترین دغدغه ای برای ظهور امام زمان نداریمبا خودمان روراست باشیم! متاسفانه بسیاری از ماها دوست نداریم، اصلاً فکرش هم نمی کنیم، دغدغه اش را هم نداریم. درحالیکه دغدغه کارهای دیگری همچون دغدغه لیسانس گرفتن، دکترا گرفتن، دغدغه میز گرفتن، دغدغه مسائل زندگی، در رابطه با پیچ و خم مسائل زندگی را داریم

همه ی ما دم از انتظار میزنیم اما

 منتظر حقیقی یعنی شبیه سازی خودت با امام زمان، یعنی رفتن به سمت خودسازی تا شبیه به امام زمان شوی. یعنی  وقتی امام زمان (علیه السلام) میاید دردت نیاید از اینکه امام یک احکامی می گوید و عمل کردن برایت سخت شود.، امام زمان منتظرانی می خواهد که وقتی امر فرمود پذیرش فرمان او برایش آسان است.

امام زمان عج نیز مانند امام حسین علیه السلام، دست یاری تمام شیعیان را می طلبد. اما ناهمواری و سختیهای راه، عده بسیاری را از همراهی با او باز میدارد.همانگونه که غالب شیعیان از یاری حسین علیه السلام سرباز زدند

هیچ عذری در کوتاهی نسبت به انجام وظایفی که در برابر امام زمانمان داریم، پذیرفته نیست.

باید یاد بگیریم مانند اویس زندگی کنیم. او هرگز پیامبر صل الله علیه و آله را ندید، اما آنگونه زیست که پیامبر می خواست. دیدگان ما مهدی علیه السلام را نمی بیند، اما دلمان هر لحظه او را حس می کند.

 آیا تصمیم گرفته ایم آنگونه عمرمان را بگذرانیم که مولایمان راضی باشد؟

خداوند متعالى در قرآن کریم مى‌فرماید:

وَ کَأَیِّنْ مِنْ نَبِیّ قاتَلَ مَعَهُ رِبِّیُّونَ کَثِیرٌ فَما وَهَنُوا لِما أَصابَهُمْ فِی سَبِیلِ اللّهِ وَ ما ضَعُفُوا وَ مَا اسْتَکانُوا وَ اللّهُ یُحِبُّ الصّابِرِینَ وَ ما کانَ قَوْلَهُمْ إِلاّ أَنْ قالُوا رَبَّنَا اغْفِرْ لَنا ذُنُوبَنا وَ إِسْرافَنا فِی أَمْرِنا وَ ثَبِّتْ أَقْدامَنا وَ انْصُرْنا عَلَى الْقَوْمِ الْکافِرِینَ(1)

چه بسیار پیامبرانى که مردان الاهى فراوانى به همراهشان نبرد کردند و از هر رنجى که در راه خدا دیدند، نه سستى ورزیدند و نه ضعف و زبونى نشان دادند و خداوند، شکیبایان را دوست مى‌دارد. سخنشان فقط این بود که پروردگارا! گناهان ما را ببخش و از تندروى‌هاى ما در کارها در گذر! گام‌هاى ما را استوار بدار و ما را بر جمعیت کافران پیروز کن!

در این آیه میتوان به ویژگی های یاران امام زمان (علیه السلام) دست مییابیم

1قدرت والای روحی

 کَثِیرٌ فَما وَهَنُوا لِما أَصابَهُمْ فِی سَبِیلِ اللّهِ وَ ما ضَعُفُوا وَ مَا اسْتَکانُوا(از هر صدمه ای که در راه خدا دیدند، نه سستی ورزیدند و نه ضعفزبونی نشان دادند)

2بردباری

دلیر مردانی که در این آیه مرود ستایش قرار گرفته اند، مجاهدانی خستگی ناپذیرند. که محبوب خداونر واقع شدند وَ اللّهُ یُحِبُّ الصّابِرِینَ

3طلب آمرزش، استقامت و یاری

چنین مجاهدان راستینی در کشاکش مصیبت ها ورنج های جنگ نه تنها خود و عمل خود را نمیبینند بلکه همواره عذر تقصیر به در گاه الهی می آورند و از خداوند طلب یاری دارند

ویژگی ها دیگری هم که میتوان برای فرد منتظر و یار امام زمان(علیه السلام)ذکر کرد برای مثال:

4رابطه ی عاشقانه با پروردگار یُحِبُّهُمْ وَیُحِبُّونَهُ(54 سوره مائده)

5فروتنی در برابر مومنان و گردن فرازی در مقابل کافران أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ أَعِزَّةٍ عَلَى الْکَافِرِینَ(54 سوره مائده)

6 نهراسیدن از سرزنش ها  یُجَاهِدُونَ فِی سَبِیلِ اللّهِ وَلاَ یَخَافُونَ لَوْمَةَ  

هر کس دوست دارد که از اصحاب امام زمان باشد باید منتظر بماند به ورع عمل کند (یعنی اهل تقوا و خداپرستی باشد) و به محاسن اخلاق عمل کند.

بر این اساس امام زمان(علیه السلام) از ما انجام این دو وظیفه (پرهیزگارى و پیشوایى پرهیزگاران) را مى‌خواهند

در قران میخوانیم که:

وَ نُرِیدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الْأَرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَ نَجْعَلَهُمُ الْوارِثِینَ؛ و ما مى‌خواهیم بر مستضعفان زمین منّت نهیم و آنان را پیشوایان و وارثان روى زمین قرار دهیم

به فرموده خداوند رحمان در سوره فرقان، یکى از درخواست‌هاى بندگان ویژه او چنین است

وَ اجْعَلْنا لِلْمُتَّقِینَ اماماً

ما را امام و پیشواى پرهیزگاران قرار دِه!

تربیت‌شدگان مکتب آل‌البیت(علیهم السلام) فقط به این بسنده نمى کنند که فقط گلیم خودشان را از آب بیرون بکشند؛ بلکه همواره از خداوند مى‌خواهند افزون بر این که خود پرهیزگار شوند و به مراتب عالیه تقوا برسند، امام و پیشواى سایر پرهیزگاران نیز بشوند.

. اگر توانستیم این دو نقش را به خوبى ایفا کنیم، آن‌گاه وظیفه شیعه عاشق را در حدّ وسع و توان خودمان درست انجام داده ایم؛ وگرنه، ادّعاى عشق بدون انجام وظیفه از هیچ کس پذیرفته نمى شود. کسى که عشق و محبّتش راستین است، همواره در پى انجام خواهش محبوبش مى‌رود تا جایى که دیگر چیزى براى خود نمى خواهد؛ بلکه فقط در فکر این است که محبوبش چه مى‌خواهد.