یه عده آرامش دارن

یه عده ی دیگه آسایش دارن

هر کسی که پول داشته باشه آسایش را داره

هر چی بخاد میخره

هر چی بخاد میخوره

هر چی بخاد میپوشه

هر جا بخاد میره

اما همین آدمی که آسایش داره ممکنه یک لحظه آرامش نداشته باشه

برای اینکه به آرامش برسی باید خود ساخته بشی

خودت را بشناسی

خودت را که بشناسی اولین چیزی که بهش فکر میکنی اینه که

کی مواظب منه؟؟

کی رفیق منه؟

کی مونس و همدم منه؟؟

اینکه از زبان دیگران بشنوی فقط خدا همدم توئه و همه جا تو را میبینه

این فایده نداره

باید خودت با خودت دو دو تا چهارتا کنی تا به این درک برسی

پیامبر صلی الله علیه و آله سالها پیش فرمود : خداوند ناظر است و ما را میبینه

این حرف را همه شنیدن اما کسی درک نکرد

همین خودِ من اگر درک میکردم

توی راه رفتن

نگاه کردن

حرف زدن

و خیلی چیزهای دیگه یقینا بهتر میشدم

ائمه ی ما هیچکدوم آسایش نداشتن

همیشه در اذیت و آزار و شکنجه بودن

اما هیشکی به اندازه ی اونا آرامش نداشت

یکی آمد خدمت امام صادق علیه السلام و عرض کرد :من به درجه ای از یقین رسیدم که همیشه منتظر مشکلات و سختی هام

امام فرمود : این ایمان و یقین نیست

ایمان و یقین  اینه که : هر چی از جانب خدا برسه برات نیکو باشه . چه مشکل و چه رفاه و آسایش