صد البته که بحث خدا و بنده با هم قابل قیاس نیست

اما فقط مثالی است برای درک بهتر موضوع:)

فرض کنید که تازه وارد یه محله شدین و به هر کسی میرسی

میشنوی که فلان شخص حلال مشکلات .. آدمی خَیِری هست .. و هزاران تعریف دیگه

شما قبل از تعریف شنیدن شاید اون شخص را دیدی و خیلی راحت از کنارش عبور کردی

اما وقتی این همه تعریف شنیدی اینبار که ببینیش

دیگه راحت از کنارش عبور نمیکنی

شاید اصلا بپری جلو و سلام کنی

یا حتی خودت را معرفی کنی وبگی تازه آمدی این محل

و یا دلت بخواد باهاش بیشتر آشنا بشی و از نزدیک باهاش رفت و آمد داشته باشی

این شخص یه آدم هست فقط

حالا ربطش بدیم به نماز

..

اذان شد و شما وضو گرفتی و یه نماز بی حال فقط از سر تکلیف خوندی و تمام

اما اگر قبل از نماز سر بذاری به سجده و کمی خدا را به عظمتش یاد کنی

به اینکه توی این کهکشان و منظومه ها  کره زمین چقدر ریز معلوم میشه

اصلا ممکنه معلوم هم نشه... حالا روی این کره ی زمین من هستم..

وخدا خالق همه ی این هاست..صاحب اختیار کل این عالم!

تازه این ها همه ی عظمت خدا نیست...بخشی از عظمت  خداست

+به اندازه ی سی ثانیه اگر قبل از نماز چنین کنی

و بعد نماز را بخونی

حس میکنی که چقدر نماز برات شیرین تر شده

و نماز را از سر تکلیف نمیخونی بلکه از سر علاقه میخونی