رَبَّنَا لَا تُزِغْ قُلُوبَنَا بَعْدَ إِذْ هَدَیْتَنَا وَهَبْ لَنَا مِنْ لَدُنْکَ رَحْمَةً إِنَّکَ أَنْتَ الْوَهَّابُ ﴿۸﴾

هممون این آیه رو زیاد شنیدیم و حتی شاید دعای قنوت خیلی هامون باشه!

 تو زندگیمون دیدم آدمایی که یه زمانی چه آرمان ها وباورای بزرگی و پاکی داشتن

کم کم چقدر ازون آرمان ها دور شدن و زدن به جاده خاکی..بخش اول این آیه هم به همین اشاره داره..

خدایا نزار دلامون بعد از هدایت شدن دیگه دچارلغزش شه!

بخش دوم میگه از جانب خودت به ما رحمتی ببخش..شاید بگید مگر قبلا رحمتی نبوده و یا فرقش چیه؟

فرض کنید شما میخواید یه کار خیر انجام بدید..ارادتون قویه وتمام امکانات مهیاست...شروع میکنید..

اما یه مدت که میگذره موانع سر راهتون زیاد میشه!هرچی پیش تر میرید سختی ها زیاد میشه..به در بسته خوردنا زیاد میشه..

آدما باهاتون مخالفت میکنن..

این باعث میشه اراده ضعیف شه و در نهایت قید اون کارو میزنید..منظور از اون رحمت همون تقویت اراده است...

که موانع باعث شکست ما نشن در راه..

التماس دعا:)