مگر این یک دستور نیست که مهم‏ را فداى‏ مهم‏تر کن. 

بر پایه ‏ى همین دستور و همین عقل، ابراهیم‏ اسماعیلش را قربانى می‏کند

. ابراهیم میخواهد به رشد برسد و به رشد برساند و این است که با آن دستور، خودش کارد را بدست می‏گیرد و اسماعیل را میبندد

 و کارد میکشد و هنگامى که می‏بیند رگ‏ها بریده نمیشوند  سخت خشمگین می‏گردد و کارد را بر زمین می‏کوبد.

و اگر همین کار را نمی‏کرد در امتحان باخته بود، که عشقى نبوده و سنجشى نبوده، فقط حرفى بوده و سخنى.

اما خداى ابراهیم ... او نمی‏خواهد اسماعیل‏ ها کشته شوند، 

او میخواهد ابراهیم ‏ها آزاد شوند و رشد کنند و به قرب و رضوان دست بیابند.

ابراهیم کارش را تمام کرده بود و به آزادى رسیده بود.

 و جز این کارى نیست، که حتى اعمال مقدمه هستند و اگر کسى مقدمه را بیاورد و به این آزادى نرسد، کارى نکرده.

اگر کسى اسماعیل را بکشد و اسیر این کشتن و این آزادى باشد، کارى نکرده که در هر حال در اسارت است،

بی جهت نیست که میگویند: نیّةُ الْمُؤمِنِ خَیْرٌ مِنْ عَمَلِهِ

+وچه بسیارند این امتحانات..چه مهم  ترهایی که ما فدای مهم ها می کنیم!!

اسیریم..

هنوز خیلی مونده تا بفهمم این حرف ...خیلی سخته:)