به نام او
ما امام زمان (عج) رو چقدر میخوایم؟
اونقدری هست تمنای ما که اگه عزیزمون مریض شه گم شه دلواپسش میشیم؟
کارد به استخوانمون رسیده؟
انقدر کمبودشون رو حس کردیم توی زندگی که مثل وقتی باشه که گمشده داریم یا داریم عزیزی رو از دست میدیم،
و اضطرارمونو به همه نشون میدیم که عزیزم، بچه ام، پدرم داره میمیره تورو خدا تو رو کی دعا کن براش..؟
آیا به این درک رسیدیم که اگر آقامون باشه از یتیمی حقیقی که داریم در بیایم تمام مشکلاتمون حل میشه؟
وقتی ما به نفسمون که راحت طلبی و خودسری دوست داره سخت نگیریم..
وقتی نفسمونو عادت ندیم تا در اختیار ما باشه..
اگه آتش به اختیار نباشیم اونوقته که وقتی باید دستورات دین و امام دلسوز تر از پدرمونو انجام بدیم تا راه ظهور و پایان تمام رنج هامون هموارشه،سختمونه!
قرآن هم در آیه 5 از سوره ی قیامت میفرماید:
بَلْ یُرِیدُ الْإِنْسَانُ لِیَفْجُرَ أَمَامَهُ ﴿۵﴾
انسان شکی درمعاد ندارد بلکه میخواهد آزاد باشد و بی هیچ قید و بندی گناه کند
و چطور برای راحتی نفسی که عاقبت آرامششم ناآرامی دلامونه همینطور که میبینیم، خودمونو ازین عشق عظیم از نعمت اینجور با اضطرار دعا کردن و خواستن و داشتن آقا ولی و سرپرستمون محروم کردیم...
