بالاتر از صرف نکردن مال در راه خدا این که، جانتان را براى کسى که آن را آفریده بود به خطر نینداختید. ما عادت کرده ایم بگوییم اگر تکالیف واجب به حد ضرر زدن به انسان رسید، دیگر واجب نیست. تصور مى‌کنیم شرط امر به معروف و نهى از منکر این است که ضررى متوجه شخص نشود، و ترویج دین و مبارزه با دشمنان اسلام در حدى است که خطرى متوجه انسان نشود.

سیدالشهداء(علیه السلام) به این علما مى‌فرماید:

 «شما جان خود را در راه کسى که آن را آفریده و به شما عطا فرموده است به خطر نینداختید.» 

یعنى مى‌بایست به خطر بیندازید.در زمان ما فقط امام(قدس سره) این مطلب را به خوبى و آشکارا بیان کرد، زمانى که فرمود در مَهّام امور تقیّه نیست؛ تقیه، در امور عادى و امر به معروف و نهى از منکرهاى عادى است، که اگر ضررى به کسى مى‌رسد، مى‌تواند بگوید من آنچه باید بگویم، گفتم و دیگر بیش از این تکلیفى نیست. ولى اگر مسأله اى مربوط به اساس و کیان اسلام مى‌شود، در آن مورد صحبت از تقیه نیست. در این گونه مسائل است که فرمود تقیه حرام است، ولو بلغ ما بلغ. یعنى به هر جا که کار بینجامد؛ و لو هزاران نفر هم کشته شوند، نباید تقیه کرد، چون اساس اسلام در خطر است. در این صورت، و یا همان گونه که امام رحمة الله علیه تعبیر فرمود «در مهّام امور» یعنى امور خیلى مهم تقیه روا نیست.

+میدونم قول دادم از چیز دیگری بنویسم اما انقدر دنبال پیش بردن کتاب در زمانای خالیمم و جذبش شدم که فرصت نکردم برگردم اون مورد بنویسم