بنظرم هیچ چیز خطرناک تر ازین نیست که نفس انسان انقدر برای خودش موجه و خوب باشه که عیب هاشو نبینه!
ما در معاشرت هاست که ضعف هامون رو متوجه میشیم
ضعف ها آشکار میشه وما اونو گردن بقیه میندازین و پای قدسیت روحمون میزاریم
به قول استاد صفایی حکایت آب هم نزده ای رو داریم که زلاله بوی گند هم میده ولی زلال بنظر میاد..
مگر تغییری بهش بدی همش بزنی تابفهمی چقدر گندیده اس!
حتی انقدر گاهی مقدس میشه اون نفس که هرچی پیش میاد میندازیم گردن فلانی ها و غیره و خودمونو مبری میدونیم
اینکه هوس ها وشهوت هامون رو توجیه کنیم!
ازین ریشه ها باید توبه کرد!چون این محبوب میشه..مزین میشه کم کم همه بدی ها موجه میشه برامون

باید ازهمین ها استغفار کرد
چون ازین ریشه ها گناهان مستمر و مرتبطی خواهد اومد کم کم که همه عالم رو پر میکنه!
بشینیم فکر کنیم!توبه از چی؟!توبه ازیناست که مهم تره و اصلا حواسمان نیست..
فکر کنیم..